Συμπαράσταση και συμπαράταξη με τους καθηγητές ΚΑΤΩ Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ

Στοχοποιώντας τις συντεχνίες( Τα ισνάφια - συνάφια)

Εδώ και αρκετές μέρες παρακολουθούμε το νέο κύκλο επεισοδίων της «στρατηγικής της έντασης» που σκηνοθετεί ο Αντώνης Σαμαράς και η τρικομματική του, στο πλαίσιο του οποίου τον ρόλο του «άνομου» παίζουν τα εργατικά συνδικάτα ή στην εκσυγχρονιστική «αργκό», οι περίφημες «συντεχνίες».
Βασικό ζήτημα για αρχή είναι να ορίσουμε τί ακριβώς είναι η «συντεχνία». Στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, ως τέτοια θα μπορούσε να οριστεί μία ένωση ατόμων, η οποία με οργανωμένο συλλογικό τρόπο παρεμβαίνει για να προασπίσει τα κοινά συμφέροντα των μελών της απέναντι σε άλλες ομάδες, αλλά και το κράτος. Γιατί έχει σημασία ένας ορισμός της «συντεχνίας»; Για να γίνει σαφές, ότι ως «συντεχνία» δεν μπορεί να ορίζονται μόνο τα συνδικάτα, αλλά διάφορες οργανωμένες ομάδες, από τις εργοδοτικές ενώσεις και τα επιμελητήρια παντός είδους μέχρι τους συνδέσμους οπαδών.
Στον εκσυγχρονιστικό λόγο οι «συντεχνίες» έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά.
Πρώτον, αντιμετωπίζονται με ένα αρνητικό πρόσημο, αφού στην ουσία παρουσιάζονται ως αυτές οι ομάδες που προασπίζονται τα συμφέροντα των μελών τους εις βάρος του κοινού συμφέροντος μιας κοινωνίας. Όλοι οι υπόλοιποι που δεν είναι μέλη της «συντεχνίας», καλούνται να πληρώσουν για να μπορέσει μια κοινωνική ομάδα να εξακολουθεί να απολαμβάνει τα κεκτημένα της. Και ειδικά σε περίοδο τόσο βαθιάς κρίσης, το παραπάνω χαρακτηριστικό λαμβάνει ακόμη πιο αρνητικό πρόσημο.
Δεύτερον, ταυτίζονται αποκλειστικά με τα εργατικά συνδικάτα με αποτέλεσμα οι «συντεχνίες» να αποτελούνται από εργαζόμενους πάσης φύσεως που δεν θέλουν να μοιραστούν με την υπόλοιπη κοινωνία τις θυσίες σε καιρό κρίσης, αλλά, αντίθετα, θέλουν να πληρώσουν οι άλλοι, οι πιο αδύναμοι, τα δικά τους κεκτημένα. «Συντεχνίες» στην εκσυγχρονιστική γλώσσα, δεν είναι ούτε ο ΣΕΒ, ούτε η Ελληνική Ένωση Τραπεζών, ούτε η Ελληνική Ένωση Εφοπλιστών.
Το «γιατί» δεν αποτελούν οι παραπάνω «συντεχνία», και αποτελούν οι εργαζόμενοι, είναι πρόδηλο. Το ιδεολογικό «κατασκεύασμα» της συντεχνίας δεν θέλει να περιγράψει γενικά και αόριστα ομάδες πίεσης και υπεράσπισης συμφερόντων που βλάπτουν το «κοινό καλό», αλλά στοχεύει τη συλλογική έκφραση των εργαζομένων, που έχει κάθε λόγο να τρομάζει το σύστημα, ειδικά σε περίοδο τέτοιας κρίσης. Στο νεοφιλελευθερισμό, οι επιχειρηματίες αντιμετωπίζονται ως μία οικουμενική τάξη που το συμφέρον της αντικατοπτρίζει και το συμφέρον της κοινωνίας, όπως έχει γράψει στην Αυγή ο Ε. Τσακαλώτος1, επομένως «συντεχνίες» είναι αυτοί που αντιστρατεύονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου και επομένως της κοινωνίας! Τόσο απλά!
Όμως όταν αναφερόμαστε σε πραγματικά δεδομένα, ποιος ειλικρινά από τους νεοφιλελεύθερους διανοούμενους και επιφυλλιδογράφους μπορεί να ισχυριστεί ότι σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό της «συντεχνίας», οι τράπεζες δεν αποτελούν μία τέτοια, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό σε σχέση με τα «κεκτημένα» των εργαζομένων; Ή αντίστοιχα, το εφοπλιστικό κεφάλαιο με τις δεκάδες φοροαπαλλαγές, δεν πιέζει ασφυκτικά να μην πληρώσει φόρους, για να διατηρήσει τα δικά του κεκτημένα, φορτώνοντας το βάρος στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους;
Σε μία νεωτεριστική κοινωνία, είναι αυτονόητο ότι θα υπάρχουν ομάδες συμφερόντων παντός τύπου. Η δύναμή τους αλλά και το κόστος στο οποίο θα υποβάλλουν τις άλλες ομάδες εξαρτάται από τη θέση τους στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας και τους υπάρχοντες συσχετισμούς. Και σε καιρούς καπιταλισμού, και μάλιστα αυτού του τύπου που ζούμε σήμερα, μάλλον θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι οι επιχειρηματικές ομάδες συμφερόντων είναι εξαιρετικά πιο επιζήμιες από τους εργαζόμενους για την πλειοψηφία της κοινωνίας.
Δεν είναι όλοι οι συνδικαλιστές «αργυρώνητοι» και «σάπιοι» μήτε όλα τα συνδικάτα.
Τα σκάνδαλα σε εργατικά συνδικάτα που αποκαλύπτονται τελευταία, δικαιολογούν το συστηματικό έλεγχο των δραστηριοτήτων του συνδικαλιστικού κινήματος;
=======================================
Συμπαράσταση και συμπαράταξη με τους καθηγητές ΚΑΤΩ Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ
Το Συνδικάτο Εργαζομένων στην Ενέργεια «Εργατική Αλληλεγγύη» και οι εργαζόμενοι στα Ορυχεία και τους ΑΗΣ της ΔΕΗ εκφράζουμε την αγωνιστική μας αλληλεγγύη στους καθηγητές που αγωνίζονται για τα εργασιακά τους δικαιώματα, για αξιοπρέπεια των καθηγητών και των μαθητών, ενάντια στη διάλυση της δημόσιας παιδείας.
Η κυβερνητική Τρόικα με εντολή της Τρόικας και της ΕΕ υλοποιεί σταδιακά την κατάργηση του δημόσιου σχολείου, την απόλυση όλων των ωρομίσθιων και χιλιάδων μόνιμων καθηγητών μέσα από την κατάργηση οργανικών θέσεων, την συμπύκνωση τμημάτων στοιβάζοντας 30 μαθητές ανά τάξη, μειώνει κι άλλο τους ήδη εξαθλιωμένους μισθούς των εκπαιδευτικών και τους συκοφαντεί μέσα από τα πληρωμένα-πουλημένα Μέσα Ενημέρωσης.  
Όλοι αυτοί που χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα» για το μέλλον των μαθητών είναι αυτοί που στήριξαν τα τελευταία χρόνια την πολιτική της διάλυσης της δημόσιας παιδείας, αυτοί που έφεραν σε άθλια οικονομική κατάσταση του γονείς, αυτοί που δημιούργησαν δυο εκατομμύρια ανέργους με τους νέους να είναι στους τρεις οι δυο άνεργοι, αυτοί που το μόνο δρόμο που δείχνουν στους νέους είναι της ξενιτιάς και του ξεριζωμού!
Όλοι αυτοί οι υποκριτές που τώρα θυμήθηκαν τα δικαιώματα των μαθητών είναι αυτοί που τους στέρησαν το δικαίωμα να ονειρεύονται αυτοί που στέρησαν στους μαθητές και στους γονείς τους το δικαίωμα στη ζωή! Από αυτούς κινδυνεύουν οι μαθητές και όχι από την απεργία και τον αγώνα των καθηγητών!
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να συμπαρασταθούν και να συμπαραταχθούν με όλες τις μορφές και όλες τους τις δυνάμεις σ αυτό τον αγώνα που είναι αγώνας όλων των εργαζομένων, όλου του λαού!
Καλούμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, των δευτεροβάθμιων αλλά και των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων να στηρίξουν αυτό τον αγώνα προκηρύσσοντας πολιτική απεργία διαρκείας με αιτήματα:
Να παραιτηθεί η Κυβέρνηση
Να φύγει τώρα η Τρόικα
Να καταργηθούν όλα τα μνημόνια
Να σταματήσουν οι πληρωμές στους τοκογλύφους δανειστές
Να στηριχθούν οι νέοι, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι συνταξιούχοι
Αυτός ο αγώνας μπορεί κα πρέπει να είναι νικηφόρος
Κοζάνη 12/5/2013
========================================
Μπορούν τα εργατικά συνδικάτα να επιβιώσουν και ακόμα περισσότερο να ανθήσουν στον νέο κόσμο της εργασίας;