Την εθελουσία έξοδο στη ΔΕΗ συζητούν στην κυβέρνηση.

Κοντα στα Εύσημα από την τρόικα η ΓΕΝΟΠ
Την ώρα που η κυβέρνηση εκτελώντας εντολές της τρόικας και της ευρωπαϊκής ένωσης κατακερματίζει τη ΔΕΗ και παραχωρεί σε ιδιώτες τα δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος ακόμα και το μάνατζμεντ, την ώρα που τα πάντα ανατρέπονται στην αγορά ενέργειας και το κόστος θα κληθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να πληρώσει ο καταναλωτής και οι εργαζόμενοι. Η ΓΕΝΟΠ εξακολουθεί να κάνει πλάτες και να αποπροσανατολίζει τον κόσμο. Καλό θα είναι στην αυριανή ενημέρωση στον ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ να πει ξεκάθαρα στο κόσμο τι πρόκειται να κάνει. Και να ξεκαθαρίσει στους εργαζόμενους γιατί η στάση της εδώ και καιρό γέρνει προς επιταγές των συμφερόντων της αγοράς. Γιατί με την μέχρι τώρα συμπεριφορά της ,δίνει την αίσθηση στους εργαζόμενους ότι θα τους Ξεπουλήσει για άλλη μια φορά. Αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση που τείνει να δημιουργηθεί δεν Αντιλαμβανόμαστε την μέχρι τώρα στάση της ΓΕΝΟΠ.
============================================
Την εθελουσία έξοδο στη ΔΕΗ συζητούν στην κυβέρνηση.
===========================================
Ικανοποιημένη η τρόικα από τις ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΗ και ΔΕΠΑ και το ενεργειακό νομοσχέδιο
Με δρομολογημένες τις ιδιωτικοποιήσεις της ΔΕΗ και της ΔΕΠΑ και μια μέρα μετά τη δημοσιοποίηση του νομοσχεδίου για τη λειτουργία των ενεργειακών αγορών στην κατεύθυνση του πλήρους ανοίγματός τους στους ιδιώτες, μόνο ικανοποιημένοι αναμενόταν να δηλώσουν οι εκπρόσωποι της τρόικας.Κατά την επίσκεψη του κλιμακίου της τρόικας χθες στο υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής ο γενικός γραμματέας Ενέργειας Κ. Μαθιουδάκης ενημέρωσε για την πρόοδο που υπάρχει στα ενεργειακά θέματα. Οι εκπρόσωποι της τρόικας εξέφρασαν την ικανοποίησή τους καθώς “βλέπουν ότι προχωράμε”.Όπως δήλωσε ο κ. Μαθιουδάκης, έγινε παρουσίαση του νομοσχεδίου με τις διατάξεις του οποίου “υλοποιούνται υποχρεώσεις της χώρας που απορρέουν όχι μόνο από το μνημόνιο αλλά και από τις κοινονοτικές οδηγίες για την ενέργεια” (τρίτο ενεργειακό πακέτο), παρουσιάστηκαν τα επόμενα βήματα για την απελευθέρωση των αγορών, οι αποφάσεις για τα τιμολόγια κ.ά. Στο μεταξύ, η κυβέρνηση βρίσκεται εν αναμονή της απάντησης της Κομισιόν σχετικά με το αίτημα της αναστολής της απόφασης διάθεσης του 40% της λιγνιτικής παραγωγής της ΔΕΗ σε ιδιώτες, μετά την κυβερνητική απόφαση να συμπεριληφθεί η επιχείρηση στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι η κάτι τέτοιο θα υποβαθμίσει τη χρηματιστηριακή αξία της ΔΕΗ συρρικνώνοντας τα έσοδα από την περαιτέρω μετοχοποίησή της.
==============================================
Σε ιδιώτες τα δίκτυα ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου
Ανοιγεί ο δρόμος για την εκχώρηση του μάνατζμεντ Εγκρίθηκε το ν/ς για την απελευθέρωση της αγοράς
Της Μανταλένας Πίου
Σε ιδιώτες επενδυτές μπορεί να περάσουν τα δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου ακόμα και το μάνατζμεντ με τον περιορισμό, όμως, ότι στις κρίσιμες αποφάσεις για τα δίκτυα θα χρειάζεται η συναίνεση του Δημοσίου. Πρόκειται για τις σημαντικότερες ανατροπές που φέρνει το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, στην τελική και πιο φιλελεύθερη εκδοχή του, που εγκρίθηκε την περασμένη Τετάρτη από το υπουργικό συμβούλιο. Το νομοσχέδιο, το οποίο ενσωματώνει την ευρωπαϊκή οδηγία για το τρίτο ενεργειακό πακέτο στην εθνική νομοθεσία και αφορά στον διαχωρισμό των δικτύων μεταφοράς από τις μητρικές καθετοποιημένες ενεργειακές εταιρείες, δηλαδή τη ΔΕΗ και τη ΔΕΠΑ, έχε πάρει την έγκριση των Βρυξελλών, δεδομένου ότι η υιοθέτησή του αποτελεί όρο του Μνημονίου και μάλιστα η ψήφισή του έχει καθυστερήσει.
Δημόσιο
Παρότι το υπουργείο Περιβάλλοντος- Ενέργειας επιμένει ότι οι δύο εταιρείες για τα δίκτυα, ο ΑΔΜΗΕ, που συστήνεται ως 100% θυγατρική της ΔΕΗ και ο ΔΕΣΦΑ στο φυσικό αέριο «τελούν πάντοτε υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο του Δημοσίου», το αναφέρει μάλιστα και στο νομοσχέδιο, ταυτόχρονα ανοίγει το δρόμο όχι μόνον για τη μεταβίβαση των μετοχών τους αλλα και για την υπό όρους εκχώρηση του μάνατζμεντ αφού το σχέδιο νόμου αναφέρει «Οποιαδήποτε μεταβίβαση μετοχών η οποία επάγεται τη μεταβολή στο δημόσιο έλεγχο του ΑΔΜΗΕ ή του ΔΕΣΦΑ συντελείται μόνον εφόσον διασφαλίζεται καταστατικά ότι η διοίκηση της εταιρείας ασκείται κατά πλειοψηφία από τα μέλη που διορίζονται από το Δημόσιο ή/και ότι η λήψη μείζονος σημασίας αποφάσεων για τη διαχείριση των δικτύων γίνεται μόνον με τη σύμφωνη γνώμη του Δημοσίου».
Πρόκειται για τα δύο εδάφια του νομοσχεδίου (ξεχωριστό για κάθε εταιρεία) που σηματοδοτούν για πρώτη φορά τη βούληση του Δημοσίου να ανοίξει το δρόμο στην πλήρη ιδιωτικοποίηση των δύο εταιρειών. Μάλιστα έχει καταργηθεί και όρος που υπήρχε στις προηγούμενες εκδοχές του νομοσχεδίου, σύμφωνα με τον οποίο η είσοδος ιδιωτών στο μετοχικό κεφάλαιο του Διαχειριστή των Δικτύων Μεταφοράς (ΑΔΜΗΕ) μπορούσε να γίνει ως το 49% των μετοχών της εταιρείας. Βασικός, όμως, όρος για να εισέλθει τρίτος επενδυτής στον ΑΔΜΗΕ ή στον ΔΕΣΦΑ είναι να μην έχει καμία άμεση ή έμμεση δραστηριότητα στους τομείς της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου. Την προϋπόθεση αυτή αρχικά οι εγχώριοι ηλεκτροπαραγωγοί είχαν ζητήσει να αλλάξει, όμως αποτελεί δομικό στοιχείο του νομοσχεδίου και της ευρωπαϊκής πολιτικής για την ενέργεια, αφού στόχος των Βρυξελλών με το τρίτο ενεργειακό πακέτο είναι να διαχωρίσει όσο περισσότερο γίνεται τις δραστηριότητες δικτύων μεταφοράς και διανομής από την παραγωγή ηλεκτρισμού ή την προμήθεια φυσικού αερίου.
Λειτουργία
Στο πλαίσιο αυτό αλλάζει ριζικά ο τρόπος που είναι διαρθρωμένες και λειτουργούν οι αγορές ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου και δημιουργούνται, με βάση τις οδηγίες της Ε.Ε., περίπου 6 νέοι φορείς. Πρόκειται για ένα γραφειοκρατικό και πολύπλοκο σχήμα, το κόστος λειτουργίας του οποίου θα κληθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να πληρώσει ο καταναλωτής. Αναλυτικότερα, στην ηλεκτρική ενέργεια δημιουργούνται:
Aνεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ). Πρόκειται για εταιρεία, 100% θυγατρική της ΔΕΗ, στην οποία μεταφέρεται η κυριότητα των παγίων μεταφοράς και η διαχείριση της σχετικής δραστηριότητας. Αν η εταιρεία αδυνατεί ή δεν ενδιαφέρεται να προβεί σε επενδύσεις για την επέκτασή ή αναβάθμιση των δικτύων, η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας θα μπορεί να επιβάλει στον ΑΔΜΗΕ την αύξηση του μετοχικού του κεφαλαίου με είσοδο τρίτου παίκτη, τη διοργάνωση ανοικτού διαγωνισμού, καθώς και την αποδοχή της χρηματοδότησης της επένδυσης από οποιοδήποτε τρίτο, ή τη χρηματοδότηση και κατασκευή της επένδυσης από τρίτο ή την ανάληψη εργολαβίας για την κατασκευή των παγίων ή ανάληψη λειτουργίας και διαχείρισης των παγίων. Η πλειοψηφία των μελών του Διοκητικού Συμβουλίου του ΑΔΜΗΕ δεν θα πρέπει να έχει επαγγελματική ή άλλη σχέση με τη ΔΕΗ για χρονικό διάστημα τουλάχιστον 3 ετών πριν το διορισμό και τα υπόλοιπα μέλη τουλάχιστον έξι μηνών.
Το ίδιο ισχύει και μετά την αποχώρησή τους από τον ΑΔΜΗΕ και για διάστημα 4 ετών. Οι ίδιες απαγορεύσεις ισχύουν και στην περίπτωση κάθε άλλης επιχείρησης που εκτελεί δραστηριότητες παραγωγής ή προμήθειας ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου.
Εποπτικό Συμβούλιο του ΑΔΜΗΕ που αποτελείται από επτά μέλη, εκ των οποίων τα τέσσερα από τους μετόχους, τα δύο από το Δημόσιο και το ένα από το προσωπικό.
Υπεύθυνος Συμμόρφωσης στου ΑΔΜΗΕ που μπορεί να είναι φυσικό ή νομικό πρόσωπο και διορίζεται από το Εποπτικό Συμβούλιο.
Λειτουργός Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΛΑΓΗΕ ΑΕ). Πρόκειται για την εταιρεία που θα έχει την ευθύνη λειτουργίας της ημερήσιας αγοράς, τη συγκέντρωση του τέλους ΑΠΕ κ.λπ.
Συμβουλευτική Επιτροπη του ΑΔΜΗΕ και του ΛΑΓΗΕ.
Διαχειριστής του Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΔΕΔΔΗΕ), η εταιρεία που θα έχει στη διαχείρισή της τα δίκτυα διανομής.
Το νομοσχέδιο επιτρέπει τη δημιουργία «κλειστών» δικτύων διανομής, όπως π.χ. το δίκτυο στο Αεροδρόμιο Ελεθέριος Βενιζέλος.
Ενισχυμένος και διευρυμένος είναι ο ρόλος της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ), καθώς επί της ουσίας η δικαιοδοσία του υπουργείου Περιβάλλοντος περιορίζεται σημαντικά.
Πρόκειται για επιλογή των Βρυξελλών, με στόχο την αναβάθμιση των εθνικών ρυθμιστικών αρχών και τη σταδιακή υπαγωγή τους σε κεντρική, ευρωπαϊκή ρυθμιστική αρχή. Ρυθμίσεις ανάλογες με αυτές στην αγορά ηλεκτισμού προβλέπονται και για την αγορά φυσικού αερίου. Τέλος, το νομοσχέδιο περιλαμβάνει ξεχωριστό κεφάλαιο για τα δικαιώματα και την προστασία των καταναλωτών.
========================================
Εύσημα από την τρόικα
Τα εύσημα της τρόικας απέσπασε η κυβέρνηση για την ενεργειακή της πολιτική, κατά τη διάρκεια της χτεσινής συνάντησης των στελεχών της με τον ΓΓ του υπουργείου Περιβάλλοντος - Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Κ. Μαθιουδάκη, για την πορεία υλοποίησης του Μνημονίου στον ενεργειακό τομέα. Το αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν αναμενόμενο, αφού μόλις προχτές η κυβέρνηση ενέκρινε το νομοσχέδιο για την «οργάνωση των ενεργειακών αγορών», που επιδιώκει μια σημαντική αναδιάρθρωση του υφιστάμενου και επίσης αντιδραστικού πλαισίου λειτουργίας των αγορών ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου, προκειμένου η «απελευθέρωση» να προχωρήσει δραστικά και το μεγάλο ενεργειακό κεφάλαιο να εδραιώσει τα παλιά κέρδη και να βάλει πλώρη για νέα.
Στη συνάντηση έγινε εκτενής ενημέρωση για το νομοσχέδιο, όπως και για τις νέες ρυθμίσεις που επεξεργάζεται η κυβέρνηση για την «απελευθέρωση» των αγορών, για τα τιμολόγια ηλεκτρικής ενέργειας, το ζήτημα της εκχώρησης του λιγνίτη στους ιδιώτες και φυσικά τα σχέδια κυβέρνησης - ΔΝΤ για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Αδίστακτη η κυβέρνηση, προωθεί ταχύτατα όλες τις αντιλαϊκές επιλογές στο χώρο της ενέργειας, χωρίς να υπολογίζει στο ελάχιστο τις πρόσθετες επιβαρύνσεις που σηματοδοτούν για τα λαϊκά νοικοκυριά, αλλά και για την ίδια τη δυνατότητα της χώρας να ελέγχει επί της ουσίας την ενέργεια και το φυσικό πλούτο της.
========================================================
Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ.

Απέναντι στην ασκούμενη καταστροφική κυβερνητική πολιτική αυθαιρεσίας του ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος της ΝΔ, εγκαταλείπει την αντιμνημονιακή ρητορεία και εμφανίζεται ως θαυματοποιός που θα μετατρέψει την Ελλάδα σε παράδεισο συμφερόντων.

Η ΝΔ - στην εποχή της κοινωνικής εξαθλίωσης - πετάει το αντιμνημονιακό προσωπείο και συναγωνίζεται την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για το ποιος θα πάρει περισσότερα μέτρα υπέρ των επιχειρήσεων και των κατεχόντων, με μειώσεις φορολογικών συντελεστών και εισφορών.

Η αξιωματική αντιπολίτευση - με ασκήσεις επί χάρτου - συναγωνίζεται απροκάλυπτα την κυβέρνηση για το ποιος μπορεί να εκποιήσει πιο αποτελεσματικά και ανώδυνα τον δημόσιο πλούτο της χωράς,

Πιο συγκεκριμένα: Υπέρ του τεμαχισμού της ΔΕΗ, της πώλησης της παραγωγικής δραστηριότητας καθώς και της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας τάχθηκε ο Αντώνης Σαμαράς με δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας στο Ζάππειο, συντασσόμενος ουσιαστικά με τις κυβερνητικές θέσεις και επιλογές του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.

Ο πρόεδρος της ΝΔ έκανε μάλιστα λόγο για "τσιφλικάδες" συνδικαλιστές που κουνούν το δάχτυλο, λέγοντας χαρακτηριστικά πως δεν αναγνωρίζει τα ιδιοκτησιακά τους δικαιώματα στη ΔΕΗ, παρά μόνο τα εργασιακά.

Υποστήριξε δε ότι τα δίκτυα διανομής και μεταφοράς πρέπει να παραμείνουν υπό κρατικό έλεγχο και τα κομμάτια της ΔΕΗ, αλλά και των άλλων εταιρειών που θα πουληθούν, θα δοθούν σε στρατηγικούς επενδυτές.

Επίσης σημείωσε ότι απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας σημαίνει ότι η χώρα πρέπει να διαλέξει το ενεργειακό μίγμα που θα παράγει τα επόμενα χρόνια και να διαμορφώσει ανάλογα το ρυθμιστικό πλαίσιο της αγοράς. «Θα αναζητήσουμε στρατηγικό επενδυτή για τα κομμάτια που θα τεθούν προς αποκρατικοποίηση», ήταν η χαρακτηριστική φράση.

Η ΕΤΕ/ΔΕΗ καταγγέλλει την αντιλαϊκή πολιτική, την ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου που προωθείται από το κυβερνητικό επιτελείο με τις ευλογίες, την ανοχή και την πολιτική νομιμοποίηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Οι μάσκες έπεσαν. Δεν επιλέγει τυχαία ούτε ο χρόνος, ούτε το περιεχόμενο των δηλώσεων του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δηλώσεις οι όποιες βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με τις πρόσφατες εξαγγελίες του πρωθυπουργού.

Ο πρόεδρος της ΝΔ - την ύστατη στιγμή - συνειδητά και μεθοδευμένα έδωσε το «φιλί της ζωής» στην παραπαίουσα κυβερνητική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, έτεινε «χείρα βοηθείας» στον μνημονιακό παραλήρημα και τις επιλογές της κυβέρνησης και των διεθνών εντολέων της.

Στόχος - των κομμάτων εξουσίας - που πιστά υπηρετούν τα συμφέροντα της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και τους ξένους κηδεμόνες της Ε.Ε και Δ.Ν.Τ, είναι η κατάπνιξη της λαϊκής οργής και αγανάκτησης από την καταιγίδα των αντιλαϊκών μέτρων και τα υποδουλωτικά μνημόνια διαρκείας.

Απέναντι σε αυτήν την αποκρουστικά αντιλαϊκή πολιτική συμπαιγνία των δυνάμεων της υποταγής, η μόνη απάντηση είναι ο ΕΝΩΤΙΚΟΣ - ΜΑΖΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.



ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΙΧΝΙΑ
ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΘΑ TΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΚΑΙ
Ο ΕΝΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΤΕ/ΔΕΗ

=================================================
Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΔΕΗ: Η διάχυτη ατμόσφαιρα μίας κρίσης χρέους προσφέρει τα αναγκαία προσχήματα, έτσι ώστε να ακολουθήσει μία ολοκληρωτική εκποίηση επιχειρήσεων και να παραδοθεί η χώρα-στόχος στον έλεγχο των πολυεθνικών εισβολέων

Προβλέποντας ότι, η μεγάλη «μάχη» των αποκρατικοποιήσεων στη χώρα μας θα δοθεί σύντομα στο «πεδίο» της ΔΕΗ, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε πως, “Τα τραυματικά γεγονότα, τα οποία προκαλούν την εξασθένηση των αντιστάσεων μίας κοινωνίας, με αποτέλεσμα να μην λαμβάνονται υπ’ όψιν από τους κυβερνώντες οι επιθυμίες των ψηφοφόρων τους, δεν βασίζονται πλέον στη βία – όπως κάποτε συνέβαινε με τη βοήθεια των δικτατορικών καθεστώτων. Οι κρίσεις του χρέους υποχρεώνουν πια τις χώρες «να προβαίνουν σε ιδιωτικοποιήσεις ή να πεθαίνουν», σύμφωνα με αξιωματούχο του ΔΝΤ, ο οποίος αναφερόταν στη μεγαλύτερη εκποίηση επιχειρήσεων, σε εξευτελιστικές τιμές, η οποία έγινε ποτέ στον κόσμο – σε αυτήν δηλαδή που ακολούθησε την ασιατική κρίση”.


Κατά τον M.Gandhi τώρα, “Μία ένοπλη σύρραξη ανάμεσα σε έθνη μας προκαλεί φρίκη. Όμως ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι καλύτερος από μία ένοπλη σύρραξη – είναι σαν μία χειρουργική επέμβαση. Ένας οικονομικός πόλεμος αποτελεί ένα παρατεταμένο μαρτύριο, ενώ οι καταστροφές του δεν είναι λιγότερο τρομακτικές από εκείνες του καθαυτού, του συμβατικού δηλαδή πολέμου”.


Ας μην ξεχνάμε δε ότι, “Όταν μία αντιπροσωπεία του ΔΝΤ «επισκέπτεται» μία χώρα, θέτοντας σαν προϋπόθεση για την εκχώρηση δανείων τον περιορισμό των κοινωνικών και λοιπών δαπανών, η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, σε σχέση με τη φυσική καταστροφή που θα προκαλούσε ένας βομβαρδισμός εκ μέρους του ΝΑΤΟ. Το ΔΝΤ απαιτεί το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και βιομηχανιών, με ένα πολύ χαμηλότερο κόστος «εισβολής» για τη Δύναμη που εκπροσωπεί, από αυτό που θα είχε ο ανελέητος βομβαρδισμός των νοσοκομείων, των σχολείων και των βιομηχανιών - όπως στο παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Το αποτέλεσμα όμως, για τη χώρα «υποδοχής» του, είναι σχετικά το ίδιο: Η απόλυτη καταστροφή της” (M.Chossudovsky).


Περαιτέρω, σύμφωνα με την Simone de Beauvoir, σε συνδυασμό με τη σημερινή θέση της Ελλάδας και τη σκιώδη διακυβέρνηση της, “Η κατοχή δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη. Υπάρχουν επομένως δύο επιλογές: ή αποδέχεσαι την κατοχή και όλες τις μεθόδους που είναι αναγκαίες για την επιβολή της ή, διαφορετικά, την απορρίπτεις εξ ολοκλήρου και όχι μόνο κάποια συγκεκριμένα μέρη της”


Επομένως, στην περίπτωση της Ελλάδας, είτε αποδεχόμαστε την ξένη κατοχή με όλες τις «μεθόδους» της (μνημόνια, εκποίηση ιδιωτικών και δημοσίων περιουσιακών στοιχείων, περιορισμός των αμοιβών, στασιμοπληθωρισμός, ανεργία, εξαθλίωση κλπ), είτε την απορρίπτουμε εξ ολοκλήρου - «εκδιώκοντας» τους εισβολείς (ανάπτυξη ή χρεοκοπία). Δεν υπάρχει μεσαίος δρόμος λοιπόν, όπως αυτός που θέλουν να μας πείσουν κάποια πολιτικά κόμματα μας.


Ολοκληρώνοντας, “Όπως δεν υπάρχει ήπιος τρόπος για να θέσεις μία χώρα υπό κατοχή εναντίον της θέλησης των πολιτών της, δεν υπάρχει ειρηνικός τρόπος για να στερήσεις από τους ανθρώπους όσα χρειάζονται για να ζουν με αξιοπρέπεια – εκτός ίσως από μία μεθοδική, σκόπιμα «ενορχηστρωμένη» κρίση δημοσίου χρέους, η οποία έχει δρομολογηθεί, σιωπηλά και μυστικά, αρκετά χρόνια πριν, με την ενδοτική βοήθεια ορισμένων ιθυνόντων της”.


Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ


Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία (M.Friedman), στην οποία στηρίχθηκε η επέλαση του μονοπωλιακού καπιταλισμού (Wall Street), “Μόνο μία κρίση – είτε είναι πραγματική, είτε απλώς εκλαμβάνεται ως τέτοια – οδηγεί σε ουσιαστικές αλλαγές. Όταν ξεσπάει μία κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύουμε ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές, οι οποίες να μπορούν να αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες - να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες, έως εκείνη τη στιγμή που το πολιτικά αδύνατον (όπως η λεηλασία μίας χώρας με τη θέληση της), θα καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο”.


Η κρίση, στην οποία αναφέρεται η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, αυτή δηλαδή που υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα του μονοπωλιακού καπιταλισμού (πολυεθνικές, τράπεζες), δεν είναι προφανώς στρατιωτική, αλλά οικονομική. Αυτό που εννοεί είναι ότι, οι οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται συνήθως από μία εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία ευρίσκεται μεταξύ των τριών παρακάτω αντικρουόμενων ομάδων και συμφερόντων:


(α) Η πρώτη ομάδα είναι οι εργαζόμενοι στη χώρα της, οι οποίοι επιθυμούν θέσεις εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς τους, κοινωνικές παροχές, περισσότερο ελεύθερο χρόνο κλπ.


(β) Η δεύτερη ομάδα είναι οι «ιθαγενείς» επιχειρηματίες, οι ιδιοκτήτες δηλαδή των μέσων παραγωγής, οι οποίοι επιθυμούν χαμηλούς φόρους, χαλαρές ρυθμίσεις (διευκόλυνση των απολύσεων κλπ), περιορισμένες αυξήσεις μισθών κα.


(γ) Η τρίτη ομάδα είναι οι ξένοι επενδυτές, πολυεθνικές και χρηματοπιστωτικός κλάδος, οι οποίοι επιθυμούν πλήρη ελευθερία κινήσεων - έτσι ώστε να μπορούν να λεηλατούν ανενόχλητοι τον εθνικό πλούτο, χωρίς να πληρώνουν φόρους και με το χαμηλότερο δυνατό κόστος λειτουργίας.


Η Πολιτική λοιπόν προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτές τις αντικρουόμενες δυνάμεις, εκ των οποίων η πολυπληθέστερη (εργαζόμενοι) αποτελεί τους ψηφοφόρους της, ενώ η μειοψηφία (επιχειρηματίες, πολυεθνικές) τους χρηματοδότες της (σε αντίθεση με άλλες διαδικασίες, όπως αυτές που καθορίζουν τις αποφάσεις στο ΔΝΤ, στη Δημοκρατία οι ψήφοι δεν είναι ανάλογοι με τον πλούτο των εκλογέων – μία ψήφο δηλαδή έχει ο πάμπλουτος και μία ο πάμπτωχος).


Εάν όμως ξεσπάσει μία σοβαρή οικονομική κρίση, όπως αυτή σήμερα στη χώρα μας, η οποία προκλήθηκε (αφορμή) από την απίστευτα καταστροφική διαχείριση του δανειακού μας προβλήματος, αμέσως μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης μας, ενώ επιδεινώθηκε από την οικονομικά παράλογη υφεσιακή πολιτική του ΔΝΤ (το οποίο όμως είναι εκπαιδευμένο να αντιμετωπίζει τις κρίσεις όχι ως προβλήματα προς επίλυση, αλλά ως ευκαιρίες επέκτασης και εισβολής), επισκιάζονται όλα τα άλλα - οπότε οι ηγέτες είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι είναι αναγκαίο, ή ισχυρίζονται αυθαίρετα ότι είναι αναγκαίο, «στο όνομα» της αντιμετώπισης μίας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.


Συμπερασματικά λοιπόν, κατά μία έννοια οι κρίσεις είναι περίοδοι αναστολής της Δημοκρατίας – αποτελούν δηλαδή «κενά» στο συνηθισμένο πολιτικό βίο, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν φαίνεται να υφίσταται η ανάγκη για συγκατάθεση των πολιτών και για συναίνεση.


Τέλος, σύμφωνα με τη «θεωρία της κρίσης», την οποία φαίνεται να αντέγραψε ο νεοφιλελευθερισμός από τον κομμουνισμό (όπως συνέβη με τις κεντρικά κατευθυνόμενες τράπεζες – άρθρο μας), «Όπως τα κραχ στις αγορές μπορούν να επιφέρουν μία κομμουνιστική επανάσταση, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως φασιστικές αντεπαναστάσεις» - οδηγώντας προφανώς στην βασιλεία των αγορών, μέσα από την αποκρατικοποίηση της πολιτικής εξουσίας, συχνά με τη βοήθεια κάποιων διατεταγμένων ΜΜΕ.


Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ


Η Μ. Βρετανία υπό την M.Thatcher, όπως οι Η.Π.Α. υπό τον R.Reagan, ήταν οι πρώτες χώρες, στις οποίες κυριάρχησε το νεοφιλελεύθερο «δόγμα» – με την πλήρη αποκρατικοποίηση του δημοσίου τους, η οποία οδήγησε σήμερα τις δύο αυτές μεγάλες δυνάμεις αφενός μεν στην υποταγή τους στο Καρτέλ, αφετέρου στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (το συνολικό χρέος της Μ. Βρετανίας υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της, με το δημόσιο να έχει μηδενικά περιουσιακά στοιχεία, ενώ στις Η.Π.Α., τη «βασίλισσα» των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης των αγορών, τόσο το δημόσιο χρέος, όσο και τα ελλείμματα έχουν εκτοξευθεί στα ύψη).


Περαιτέρω, επειδή ο δρόμος προς την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση του δημοσίου «διέρχεται» υποχρεωτικά μέσα από τον «πόλεμο» με τα εργατικά συνδικάτα, στις Η.Π.Α. απολύθηκαν 14 χιλιάδες περίπου ελεγκτές της εναέριας κυκλοφορίας, ενώ στη Μ. Βρετανία διεξήχθη ο «πόλεμος» εναντίον του συνδικάτου των ανθρακωρύχων - από τους οποίους εξαρτιόταν ολόκληρη η χώρα για το φωτισμό και τη θέρμανση της (όπως συμβαίνει με τη ΔΕΗ στην Ελλάδα).


Η ευκαιρία για την πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας παρουσιάστηκε με την επιτυχή έκβαση του πολέμου των νησιών Φόκλαντ. Όταν λοιπόν το 1984 απέργησαν οι ανθρακωρύχοι, η αντιπαράθεση της κυβέρνησης μαζί τους παρουσιάστηκε ως συνέχεια του πολέμου με την Αργεντινή – ενώ απαιτήθηκε μία εξ ίσου βίαιη λύση. «Έπρεπε να πολεμήσουμε τον εξωτερικό εχθρό στα Φόκλαντ και τώρα πρέπει να πολεμήσουμε τον εσωτερικό εχθρό, ο οποίος είναι ένας πολύ πιο δύσκολος αντίπαλος, αλλά εξίσου επικίνδυνος για την ελευθερία», είχε ανακοινώσει τότε με θράσος η βρετανίδα πρωθυπουργός - «καταγράφοντας» τους βρετανούς εργάτες ως «εσωτερικό εχθρό» και εξαπολύοντας όλη την ισχύ του κράτους εναντίον των απεργών.


Φυσικά είχε φροντίσει προηγουμένως, με τη βοήθεια των αμερικανών συμβούλων της, να «αποδομήσει» μεθοδικά τους ανθρακωρύχους-συνδικαλιστές, διοχετεύοντας έντεχνα σκάνδαλα στα ΜΜΕ σχετικά με ατασθαλίες, καθώς επίσης με διάφορες άλλες ενέργειες ορισμένων ιδιοτελών συνδικαλιστών, οι οποίοι ήταν διεφθαρμένοι (παραλληλισμός με τη ΔΕΗ – ξαφνικό «πόρισμα» του επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης κλπ). Προφανώς, η πληροφόρηση προερχόταν από τις μυστικές υπηρεσίες, αφού μέσα στα συνδικάτα διείσδυσαν πολλοί πράκτορες και πληροφοριοδότες, οι οποίοι παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα και τις κατοικίες όλων των συνδικαλιστών – ακόμη και το λαϊκό εστιατόριο, στο οποίο σύχναζαν οι ηγέτες του συνδικάτου.


Ο απώτερος στόχος της μεθοδικής, της ύπουλης καλύτερα «επίθεσης», ήταν ο διασυρμός των συνδικαλιστών, στα μάτια της κοινής γνώμης. Όπως έχει πει άλλωστε ο J.Schumpeter, «Ο διασυρμός αντικαθιστά την αντίκρουση, καθώς το μέσο ακροατήριο αγνοεί κατά κανόνα πλήρως το γεγονός ότι, ένας διασυρμός καλύπτει συχνά την αδυναμία διάψευσης».


Για παράδειγμα, όταν ο λαός ακούει ότι κάποιοι συνδικαλιστές είναι διεφθαρμένοι, έχοντας αποκομίσει μεγάλες αμοιβές, ότι χρηματίζονται κλπ, σχηματίζει τη γνώμη ότι, όλοι οι συνδικαλιστές είναι διεφθαρμένοι - οπότε δεν αντιτίθεται στο ξεπούλημα της επιχείρησης, το οποίο θα έχει ως αποτέλεσμα αφενός μεν την αύξηση της ανεργίας, αφετέρου τον τριπλασιασμό των τιμών του ρεύματος (όπως συμβαίνει σήμερα με τη ΔΕΗ στην Ελλάδα, προφανώς στα πλαίσια των σχεδίων εκποίησης της - η οποία είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα όσο αμύνονται οι συνδικαλιστές, ενώ είναι μια κερδοφόρα κοινωφελής επιχείρηση).


Συνεχίζοντας, αφού η κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας είχε εξωθήσει έντεχνα τους ανθρακωρύχους σε απεργία, έτσι ώστε να τοποθετηθεί εναντίον τους «σύσσωμη» η κοινή γνώμη, λόγω των προβλημάτων στην ηλεκτροδότηση και στη θέρμανση, παράλληλα με την «διοχέτευση» σκανδάλων (είχε ισχυρισθεί ακόμη και ότι ο ηγέτης του συνδικάτου ήταν πράκτορας της Μ15, έχοντας ως αποστολή του να αποσταθεροποιήσει και να υπονομεύσει το συνδικάτο), εισήλθε στο δεύτερο στάδιο του σχεδίου της – την αστυνομική βία, με την οποία «κατεστάλησαν» οι απεργιακές κινητοποιήσεις.


Όπως συνέβη με τον πόλεμο των Φόκλαντ, δεν υπήρχε το παραμικρό ενδιαφέρον για διαπραγματεύσεις, αλλά μία «στοχευμένη» αποφασιστικότητα να συντριβεί το συνδικάτο, ανεξαρτήτως κόστους – το οποίο, αφού κινητοποιήθηκαν πάνω από 3.000 αστυνομικοί, ήταν τεράστιο. Τελικά τα σχέδια της κυβέρνησης πέτυχαν, αφού οι εργάτες πεινούσαν και δεν μπορούσαν να αντέξουν τη μαζική επίθεση εναντίον τους.


Η συντριπτική αυτή ήττα του συνδικάτου των ανθρακωρύχων έστειλε ουσιαστικά ένα καθαρό μήνυμα στις υπόλοιπες συνδικαλιστικές οργανώσεις λέγοντας τους έμμεσα ότι: “Αφού η κυβέρνηση έφτασε στα άκρα για να λυγίσει τους ανθρακωρύχους, από τους οποίους ολόκληρη η χώρα εξαρτιόταν για το φωτισμό και τη θέρμανση της, θα ήταν αυτοκτονία για τα ασθενέστερα συνδικάτα, τα μέλη των οποίων εργαζόταν σε λιγότερο κρίσιμους τομείς της οικονομίας, να αμφισβητήσουν τις «διαρθρωτικές» αλλαγές”.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας έχουμε την άποψη ότι, εάν τελικά «υποταχθεί» το συνδικάτο της ΔΕΗ, το οποίο θεωρούμε ως ένα από τα ισχυρότερα στη χώρα μας, «επιτρέποντας» το ξεπούλημα μίας επιχείρησης, η οποία «έχει πρόσβαση» ουσιαστικά σε όλα τα σπίτια των Ελλήνων, η εκποίηση των υπολοίπων κερδοφόρων εταιρειών του Δημοσίου (ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ, Διεθνής Αερολιμένας κλπ) δεν θα συναντήσει καμία αντίσταση εκ μέρους των εργαζομένων τους – ενώ θα έχει δυστυχώς τη σύμφωνη γνώμη των Ελλήνων Πολιτών, οι οποίοι έχουν υποφέρει πράγματι στο παρελθόν από την κάκιστη συμπεριφορά πολλών συνδικαλιστικών οργανώσεων (μη εξαιρουμένης της ΔΕΗ).


Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι η ΔΕΗ δεν θα κάνει ακόμη περισσότερα λάθη και δεν θα εξωθηθεί σε απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες θα προκαλέσουν την οργή των Πολιτών – οδηγώντας την επιχείρηση στο ξεπούλημα. Επίσης ότι θα μπορέσει να εξυγιάνει τα εργατικά συνδικάτα της, εκδιώκοντας άμεσα και τιμωρώντας παραδειγματικά όλους όσους υπέπεσαν σε σφάλματα ή είναι συνεργοί των «κατακτητών».


Τέλος ότι, οι συνδικαλιστές θα λειτουργήσουν με σύνεση, κινητοποιούμενοι για θέματα που αφορούν ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο. Για παράδειγμα, τοποθετούμενοι εναντίον της είσπραξης των δημοτικών τελών εκ μέρους της εισηγμένης επιχείρησης, τα οποία δίνουν μία εσφαλμένη εικόνα ακρίβειας στους λογαριασμούς ρεύματος - παρά το ότι η χρέωση της κιλοβατώρας είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη.


Η ΔΕΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ


Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, είναι πολύ σωστή η ελληνική κοινή γνώμη, όταν τάσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου υπέρ της καταπολέμησης της διαφθοράς - με τη βοήθεια και των ιδιωτικοποιήσεων. Εάν όμως τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας, η αύξηση των εσόδων και η μείωση των δαπανών δηλαδή, δεν παραμείνουν στη χώρα μας, αλλά «διαφύγουν», μέσω των πολυεθνικών, στο εξωτερικό (φοροαποφυγή), ταυτόχρονα με την αύξηση των τιμών, τότε όχι μόνο δεν θα υπάρξει αντικειμενικό όφελος για την Ελλάδα αλλά, αντίθετα, η ζημία θα πολλαπλασιασθεί.


Όσον αφορά ειδικά την παραγωγικότητα των εργαζομένων, εάν η βελτίωση της αυξάνει μόνο τα κέρδη των πολυεθνικών και δεν συμβάλλει στη μείωση των τιμών καταναλωτή, στην παραγωγή εθνικού πλούτου ή στην αύξηση των θέσεων εργασίας, δεν έχει καμία ουσιαστική ωφέλεια για τους Πολίτες. Για παράδειγμα, όλοι είμαστε εναντίον της εικόνας κάποιων υπαλλήλων στις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εργάζονται – δεν παράγουν δηλαδή.


Όμως, εάν οι επιχειρήσεις αυτές ιδιωτικοποιηθούν από το διεθνές Καρτέλ, μειώνοντας το προσωπικό τους και αυξάνοντας την παραγωγικότητα τους, αυτό που στην πραγματικότητα θα απομείνει στη χώρα μας θα είναι η ανεργία, ο περιορισμός των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης η πτώση των μέσων ελληνικών εισοδημάτων – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (αύξηση των φόρων, μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ).
Επομένως, γιατί θα έπρεπε η ΔΕΗ να προβεί σε αθρόες απολύσεις, αυξάνοντας την ανεργία στη χώρα μας, η οποία «εκβάλλει» τελικά στα ελλείμματα του προϋπολογισμού; Σε τι θα ωφελούσε την Ελλάδα η εκποίηση της – πόσο μάλλον όταν το κράτος εισπράττει μεγάλα μερίσματα (φορολογικά έσοδα, υπεραξίες) από τη συμμετοχή του; Ποιο θα ήταν το υλικό όφελος των καταναλωτών, από την κατάργηση του «μονοπωλιακού οχυρού», εάν εξαιρέσουμε την εύλογη ηθική ικανοποίηση τους από την «τιμωρία» κάποιων «διαπλεκομένων» συνδικαλιστών ή αντιπαραγωγικών εργαζομένων; Ας μην ξεχνάμε ότι, μετά την «εισβολή» του ΔΝΤ στη Βραζιλία, μόνο η Petrobras παρέμεινε στην ιδιοκτησία του δημοσίου (χάρη στους συνδικαλιστές της) - ενώ η Χιλή υποφέρει από έλλειψη ακόμη και πόσιμου νερού, μετά την άλωση της από τις πολυεθνικές.
Συμπερασματικά λοιπόν, δεν είμαστε σε καμία περίπτωση αντίθετοι με την ανάγκη εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, με την καταπολέμηση της διαφθοράς ή με τη ριζική αντιμετώπιση της διαπλοκής των πολιτικών, των ιδιοτελών ψηφοφόρων τους, των επιχειρηματιών και των συνδικάτων. Εν τούτοις, δεν συμφωνούμε με την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, με την ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων μας, με την εγκληματική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με την επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας.
Πόσο μάλλον αφού, η ενδεχόμενη πώληση όλων των εισηγμένων επιχειρήσεων του δημοσίου σήμερα, δεν θα αποφέρει παραπάνω από 7 δις € στα ταμεία του κράτους – το έλλειμμα μας δηλαδή για περίπου τρεις μήνες (!) ή τους τοκογλυφικούς τόκους που πληρώνουμε (άρθρο μας) για περίπου 5 μήνες. Ταυτόχρονα θα επιβαρύνει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού μας, αφού δεν θα εισπράττονται πλέον μερίσματα, θα αυξηθεί η ανεργία και θα περιορισθούν τα φορολογικά έσοδα – λόγω της διαδεδομένης «φοροαποφυγής» των πολυεθνικών.



ΕΠΙΛΟΓΟΣ
“Η επιτυχία της επέκτασης των πολυεθνικών με τη βοήθεια των κρίσεων χρέους στη Ν. Αμερική, στην Ασία κλπ, έχει αποφέρει στις ίδιες τόσο εντυπωσιακά κέρδη, ώστε να διψούν για συνεχώς νέες κατακτήσεις – πλέον, όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, αλλά στις πλούσιες χώρες της Δύσης, όπου τα κράτη ελέγχουν ακόμη πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επικερδώς οι ιδιωτικές εταιρείες: τηλεφωνικές επικοινωνίες, λιμάνια, μεταφορές, αεροδρόμια, εταιρείες ηλεκτρισμού, εταιρείες ύδρευσης κλπ”.
Με βάση τα παραπάνω, η επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας, αποκτά μία εντελώς διαφορετική εικόνα – αφού πρόκειται για μία χώρα της Ευρωζώνης, η οποία αποτελεί ένα εξαιρετικά πλούσιο «λάφυρο» για τους κυρίαρχους των αγορών. Επομένως, ο πόλεμος εναντίον των πανίσχυρων δυνάμεων κατοχής, έτσι όπως αυτές «επιτίθενται» με τα καταστροφικά οικονομικά «εργαλεία» τους (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, Εταιρείες Αξιολόγησης, Επενδυτικές Τράπεζες, Διεθνείς επενδυτές, Οικονομολόγοι, Οικονομικός Τύπος, εσωτερικές ολιγαρχίες κλπ), είναι πολύ δύσκολο να κερδηθεί – εκτός εάν δεν καταστραφεί η κοινωνική συνοχή και δεν μεσολαβήσουν εμφύλιοι πόλεμοι (ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, πολίτες εναντίον συνδικαλιστών, μισθωτοί εναντίων ελευθέρων επαγγελματιών, μεσαίες επιχειρήσεις εναντίον μικρών κλπ).
Ας μην ξεχνάμε ότι, η «ορθόδοξη» προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους, συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα, τα οποία αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία.
Κλείνοντας είναι ίσως σκόπιμο να προσθέσουμε ότι, η εγκατάσταση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στη Βολιβία δρομολογήθηκε από μία σοσιαλιστική κυβέρνηση – με τα μέλη του κόμματος της να αγνοούν εντελώς ότι, ο ηγέτης τους είχε κλείσει μία συμφωνία πολύ πριν στο «παρασκήνιο». Με εξαίρεση τον υπουργό οικονομικών, καθώς επίσης τον υπουργό σχεδιασμού, οι οποίοι ανήκαν στην ενδοτική «μυστική ομάδα», ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός δεν είχε καν αναφέρει στο νεοεκλεγμένο υπουργικό του συμβούλιο την ύπαρξη της «ομάδας έκτακτης ανάγκης» - της «σκιώδους εξουσίας» δηλαδή στη χώρα του, ισχυριζόμενος ότι ό ίδιος λαμβάνει ελεύθερα τις τελικές αποφάσεις.


===================================================================